«Η ζωή είναι σεξουαλικώς μεταδιδόμενο νόσημα, 

εξ ορισμού θανατηφόρο».

Του Δημήτρη Καστριώτη

http://www.reporter.gr/%CE%91%CF%80%CF%8C%CF%88%CE%B5%CE%B9%CF%82/Apo-thesews/%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%AE%CF%84%CF%81%CE%B7%CF%82-%CE%9A%CE%B1%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B9%CF%8E%CF%84%CE%B7%CF%82

(Pablo Picasso - Les Demoiselles d' Avignon / 1907 / Οι Δεσποινίδες της Αβινιόν / Ροζ περίοδος)

Ο αφορισμός του τίτλου, πατρότητος του καθηγητή ιατρικής Archie Cochrane, αποσκοπεί να θυμίσει 

δύο μικρές λεπτομέρειες ή μάλλον μία, διότι το πώς μεταδίδεται η ζωή το ξέρουμε πλέον όλοι 

αφ’ ης δεν φαίνεται πελαργός ούτε για δείγμα ενώ μωρά γεννιούνται ακατάπαυστα. 

Μία, την εξής. Ότι η ζωή προορίζεται να οδηγήσει στον θάνατο και υπ’ αυτήν την έννοια 

μπορεί να χαρακτηριστεί νόσος και δη καταληκτική.

Ο διάσημος Κέινς, που είχε λόγω επαγγέλματος οικονομικό προσανατολισμό σκέψης 

(αλλά ήταν σοφός: λίγο πριν τον θάνατό του είπε ότι το μόνο που μετάνιωσε 

ήταν πως δεν είχε πιει αρκετή σαμπάνια – και, πιστέψτε με, είχε πιει πολλή), 

το είχε διατυπώσει αλλιώς. Σε παρατήρηση ότι τα κρατικά ελλείμματα θα γίνονταν 

μακροπρόθεσμα δυσβάστακτα (διάβαζε τρόικα), είχε απαντήσει: «μακροπρόθεσμα 

θα είμαστε όλοι νεκροί». 

Μια τέτοια λογική μας φέρνει ίσως απελπιστικά κοντά στο «ό,τι φας, ό,τι πιεις 

κι ό,τι αρπάξει ο κ…. σου». Ο Cochrane και ο Κέινς εννοούσαν πιθανότατα και αυτό, 

αλλά όχι μόνο. Η συνείδηση του ότι η ζωή είναι χρόνος με τέλος δεν επάγεται ζωή 

οπωσδήποτε ανεύθυνη για τους άλλους. Η μέριμνα γι’ αυτούς μπορεί να περιλαμβάνεται 

σε εκείνα που κάνουν τη ζωή κάποιου όμορφη, όπως για κάποιον άλλον 

(όπως για την πρόσφατα εκλιπούσα σε βαθύ γήρας Ζακλίν Ντε Ρομιγύ) 

μπορεί να είναι απόλαυση η μελέτη του Θουκυδίδη.

Ωστόσο και η Ρομιγύ έπινε μέχρι τέλους κανονικά τα απογευματινά της ουίσκι. 

Δεν προτίμησε ποτέ να ζήσει αποστειρωμένη για να ζήσει περισσότερο αλλά στερημένη 

την ευτυχία των μικρών παθών. Ούτε πίστευε ότι οι άνθρωποι πρέπει να δεινοπαθούν 

σήμερα για να μην καταστραφεί ο πλανήτης ένα εκατομμύρια χρόνια νωρίτερα 

– γιατί θα καταστραφεί, πάντως, όπως και εμείς θα εκλείψουμε.

Είναι γι’ αυτό όχι απλώς υποκριτικές, αλλά φαιδρές οι ιατρικές απόψεις για τη ζωή 

των ανθρώπων, αυτές που τους θέλουν στο γυμναστήριο και τους φυσικούς χυμούς ακόμη 

και όταν (όπως συνήθως) δεν τους αρέσουν αυτά, αλλά η παρέα, το ούζο και το κοκορέτσι.

Ο Γκυστάβ Φλομπέρ αγαπούσε τη ζωή. Και είχε κελεύσει:

«Ανοίξτε μπουκάλια, γεμίστε τις πίπες, γδύστε τις πόρνες, που να πάρει ο διάολος!»

Παίδες, υπάρχουν και αυτά τα sneakers!

Να γράψουμε και κάτι πιο χαλαρό, να ξεφύγουμε
από τη Siemens καθημερινότητά μας....

Ε ναι λοιπόν, βαρεθήκαμε να βλέπουμε αγόρια-κορίτσια, teen-agers κυρίως,
με τα Star-άκια όπως τα λένε οι ίδιοι, στα πόδια τους.

Τα πάνινα All Star (Χειμώνα - Καλοκαίρι που έλεγε και η γιαγιά μου)
τα οποία ΠΟΤΕ δεν μας άρεσαν και κυρίως σε γυναικεία πόδια....Antisexual....

Εξάλλου πάντοτε ήμασταν υπέρμαχοι -από τα 80's ακόμα-
των λιλά Superga για τα πάνινα παπούτσια: πιο ιταλική γραμμή που έχει και κάτι....Sexy.
(Άλλωστε ο Ιταλός σχεδιάζει και ο Ιάπωνας αντιγράφει....άσχετο)

Όμως, εδώ (στη φωτογραφία πάνω) πρόκειται για τέχνη στα καθημερινά παπούτσια:
Shoe the Bear - Autumn Winter Collection 2010-11.
Από τη Σκανδιναβική σχεδιαστική σχολή με αγάπη... και δεν κρυώνει και το πόδι το Χειμώνα.

Παίδες, υπάρχουν και art παπούτσια για κάθε ημέρα...

Και παρακάτω μια αγάπη για μεγαλύτερα παιδιά, επίσης καθημερινό:

Bally - New Autumn Winter Collection 2011-12.

Respect!

Allegro con spirito!

Η πρώτη αναφορά στη μεγάλη αγάπη για τη μουσική θα είναι κλασική!

Κι αυτό γιατί μόνο από τη δύναμη που βγάζουν αυτές οι νότες

πρέπει να αντλήσουμε κι εμείς τη δική μας.

Προκειμένου να την βγάλουμε καθαρή, τώρα στα δύσκολα....

Χωρίς πολλά πολλά, ένας τεράστιος μαέστρος 

διευθύνει την καλύτερη ορχήστρα του κόσμου:

O Leonard Bernstein διευθύνει (μοναδικά) την Φιλαρμονική της Βιέννης.

Allegro con spirito (IV Movement of Haydn's Symphony N.88)

Επιτέλους, η ψυχή επέστρεψε!

Ναι λοιπόν! Ο Ολυμπιακός αυτός που είδαμε χθες (12/1), μετά από πολλά χρόνια,

ανέβηκε να παίξει στο γήπεδο του μεγάλου του αντιπάλου με ψυχή και τσαμπουκά.

Για να γίνεις μεγάλος στο μπάσκετ, πάνω απ΄ όλα χρειάζονται τα δύο αυτά στοιχεία.

Πρώτο απ' όλα όμως είναι το αγωνιστικό πλάνο. Η ομάδα επιτέλους το είχε.

Το απέκτησε γιατί επιτέλους έχει ΚΑΙ καπετάνιο! Καπετάνιο ο οποίος ξέρει καλά

πως να κουμαντάρει μαεστρικά πολύ μεγάλα καράβια, πειραιώτικα....

Σε προηγούμενο μου post σχετικό με την μεγάλη μου αγάπη,

τα έχωσα σε παίκτες, κυρίως για την αφ' υψηλού αντιμετώπιση

του αθλήματος και της έννοιας ΟΜΑΔΑ, για προσωπικό συμφέρον.

Όμως, ο καλός ο Κάπτεν γνωρίζει καλά τελικά πώς θα υπακούσουν οι ναύτες

στις αρχές του καραβιού, προκειμένου να μην πέσουν στη θάλασσα!

Χωρίς πολλά λόγια -όχι όπως τα προηγούμενα χρόνια- με σωστή τοποθέτηση στις δηλώσεις

για αποφόρτιση της ομάδας και με μαεστρικό κοουτσάρισμα μέσα σε ένα πολύ

δύσκολο τεραίν, ο μεγάλος Ντούντα παρέδωσε μαθήματα σε ένα μπασκετικό σεμινάριο.

Και είναι μεγάλος γιατί χρησιμοποίησε και πήρε μεγάλη βοήθεια από παίκτες

οι οποίοι ήταν ξεγραμμένοι από το ρόστερ της ομάδας, χωρίς να κωλώσει.

Διορθώνοντας ίσως και δικές του επιλογές.

Όμως χθες όλοι οι παίκτες είχαν ψυχή! Χωρίς να πιάσουν καμιά σπουδαία

απόδοση, ήταν προτίστως συγκεντρωμένοι και ανταπέδωσαν το «ξύλο»

που έφαγαν και με το παραπάνω. Καθαρό μυαλό στα δύσκολα και εκτέλεση

του αγωνιστικού πλάνου τους έδωσαν μια πάρα πολύ μεγάλη ψυχολογικά νίκη.

Καλύπτοντας και τις αγωνιστικές αδυναμίες που υπάρχουν και φαίνονται.

Γι' αυτούς τους λόγους, ο χθεσινός Ολυμπιακός ήταν άλλη ομάδα. Καλή. Στο σωστό δρόμο.

Συγχαρητήρια λοιπόν σε όλους τους παίκτες και στον καπετάνιο.

Όμως οφείλω μια προσφώνηση: Βασίλη Σπανούλη είσαι πολύ μεγάλος παίκτης!