ilovelife

«Η ζωή είναι σεξουαλικώς μεταδιδόμενο νόσημα, 

εξ ορισμού θανατηφόρο».

Του Δημήτρη Καστριώτη

http://www.reporter.gr/%CE%91%CF%80%CF%8C%CF%88%CE%B5%CE%B9%CF%82/Apo-thesews/%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%AE%CF%84%CF%81%CE%B7%CF%82-%CE%9A%CE%B1%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B9%CF%8E%CF%84%CE%B7%CF%82

(Pablo Picasso - Les Demoiselles d' Avignon / 1907 / Οι Δεσποινίδες της Αβινιόν / Ροζ περίοδος)

Ο αφορισμός του τίτλου, πατρότητος του καθηγητή ιατρικής Archie Cochrane, αποσκοπεί να θυμίσει 

δύο μικρές λεπτομέρειες ή μάλλον μία, διότι το πώς μεταδίδεται η ζωή το ξέρουμε πλέον όλοι 

αφ’ ης δεν φαίνεται πελαργός ούτε για δείγμα ενώ μωρά γεννιούνται ακατάπαυστα. 

Μία, την εξής. Ότι η ζωή προορίζεται να οδηγήσει στον θάνατο και υπ’ αυτήν την έννοια 

μπορεί να χαρακτηριστεί νόσος και δη καταληκτική.

Ο διάσημος Κέινς, που είχε λόγω επαγγέλματος οικονομικό προσανατολισμό σκέψης 

(αλλά ήταν σοφός: λίγο πριν τον θάνατό του είπε ότι το μόνο που μετάνιωσε 

ήταν πως δεν είχε πιει αρκετή σαμπάνια – και, πιστέψτε με, είχε πιει πολλή), 

το είχε διατυπώσει αλλιώς. Σε παρατήρηση ότι τα κρατικά ελλείμματα θα γίνονταν 

μακροπρόθεσμα δυσβάστακτα (διάβαζε τρόικα), είχε απαντήσει: «μακροπρόθεσμα 

θα είμαστε όλοι νεκροί». 

Μια τέτοια λογική μας φέρνει ίσως απελπιστικά κοντά στο «ό,τι φας, ό,τι πιεις 

κι ό,τι αρπάξει ο κ…. σου». Ο Cochrane και ο Κέινς εννοούσαν πιθανότατα και αυτό, 

αλλά όχι μόνο. Η συνείδηση του ότι η ζωή είναι χρόνος με τέλος δεν επάγεται ζωή 

οπωσδήποτε ανεύθυνη για τους άλλους. Η μέριμνα γι’ αυτούς μπορεί να περιλαμβάνεται 

σε εκείνα που κάνουν τη ζωή κάποιου όμορφη, όπως για κάποιον άλλον 

(όπως για την πρόσφατα εκλιπούσα σε βαθύ γήρας Ζακλίν Ντε Ρομιγύ) 

μπορεί να είναι απόλαυση η μελέτη του Θουκυδίδη.

Ωστόσο και η Ρομιγύ έπινε μέχρι τέλους κανονικά τα απογευματινά της ουίσκι. 

Δεν προτίμησε ποτέ να ζήσει αποστειρωμένη για να ζήσει περισσότερο αλλά στερημένη 

την ευτυχία των μικρών παθών. Ούτε πίστευε ότι οι άνθρωποι πρέπει να δεινοπαθούν 

σήμερα για να μην καταστραφεί ο πλανήτης ένα εκατομμύρια χρόνια νωρίτερα 

– γιατί θα καταστραφεί, πάντως, όπως και εμείς θα εκλείψουμε.

Είναι γι’ αυτό όχι απλώς υποκριτικές, αλλά φαιδρές οι ιατρικές απόψεις για τη ζωή 

των ανθρώπων, αυτές που τους θέλουν στο γυμναστήριο και τους φυσικούς χυμούς ακόμη 

και όταν (όπως συνήθως) δεν τους αρέσουν αυτά, αλλά η παρέα, το ούζο και το κοκορέτσι.

Ο Γκυστάβ Φλομπέρ αγαπούσε τη ζωή. Και είχε κελεύσει:

«Ανοίξτε μπουκάλια, γεμίστε τις πίπες, γδύστε τις πόρνες, που να πάρει ο διάολος!»